Year: 2017
Location: Tinos, Cyclades, Greece
Program: Minimum Dwelling
Design: Stefania Orfanidou, Gregory Petropoulos
Type: Academic project

The cell as a concept refers to the complex of Cyclades; small islands with a unique geomorphology, in the Mediterranean sea. They are known for their white-painted houses, the barren landscapes whipped by the winds and bathed in the glare of the Aegean, the presence of secluded monasteries and the difficulty in accessing them, especially during the winter months. Within this landscape, we choose to integrate the excerpts taken by the Absalon cells, as an attempt to create a dialogue between two different states of absence. For us, each island functions as a potential landing site for the excerpts.

Far from the urban landscape, new cells get integrated with the nature, creating a new living condition, new hybrid spaces. We see them drowning in recesses of the rocks, creeping into the caves and the seaside, protruding to the top of the hills; either as enclosed shells or as observatories. Their new terrain is a challenge to the living space. New micro-locations are created having as a common characteristic the isolation and the very narrow anthropometry. This leads to the production of a new meaning for their potential user, who is often called, under certain circumstances, to appropriate them and reconsider his needs and habits.

In this study, the widespread installation of the new fragment-cells in different spatial reliefs at the island of Tinos and their connection through a proposed route, creates new atmospheric and physical qualities, redefining in this way the experience of the stroller, the traveler, the wanderer.

Χρονολογία: 2017
Τοποθεσία: Τήνος, Κυκλάδες
Πρόγραμμα:
Η Ελάχιστη Κατοίκηση
Σχεδιασμός:
Στεφανία Ορφανίδου,
Γρηγόρης Πετρόπουλος
Είδος: Ακαδημαϊκή εργασία

Το κελί σαν έννοια μας παραπέμπει στο νησιώτικο σύμπλεγμα των Κυκλάδων. Μικρά νησιά, με ιδιαίτερη γεωμορφολογία, είναι γνωστά για τα μικρά βαμμένα λευκά τους σπίτια, τα άγονα τοπία που μαστιγώνονται από τους αέρηδες και λούζονται από το έντονο φως του Αιγαίου, την παρουσία μιας πληθώρας μοναστηριών και τη δυσκολία στην πρόσβασή τους ιδιαίτερα κατά τους χειμερινούς μήνες. Σε αυτό το τοπίο, επιλέγουμε να εντάξουμε τα αποσπάσματα των κελιών του Absalon ως μια απόπειρα διαλόγου και συνδιαλλαγής δύο συνθηκών που βρίσκονται σε κατάσταση έλλειψης και απουσίας. Για εμάς, το κάθε νησί αποτελεί έναν δυνητικό τόπο προσεδάφισης των αποσπασμάτων.

Μακριά από το αστικό τοπίο, τα νέα κελιά συνδιαλέγονται με τη φύση, δημιουργώντας μια νέα συνθήκη κατοίκησης, νέους υβριδικούς χώρους. Τα βλέπουμε να εγκολπώνονται σε εσοχές των βράχων, να εντάσσονται υπόσκαφα στο έδαφος και στην ακροθαλασσιά, να προεξέχουν στην κορυφή λόφων είτε ως κλειστά κελύφη είτε ως ανοιχτά παρατηρητήρια. Το νέο έδαφος αποτελεί μια πρόκληση για τη βίωση του παραγόμενου χώρου. Νέες μικρο-τοποθεσίες δημιουργούνται, με κοινό χαρακτηριστικό την απομόνωση και την πολύ στενή ανθρωπομετρία. Αυτό οδηγεί στην παραγωγή ενός νέου νοήματος για το δυνητικό χρήστη τους, ο οποίος καλείται υπό άβολες συχνά συνθήκες να τα οικειοποιηθεί και να αναθεωρήσει τις συνήθειες και τις ανάγκες του.

Στη συγκεκριμένη μελέτη, η διάσπαρτη τοποθέτηση των νέων αποσπασμάτων-κελιών σε διαφορετικά χωρικά ανάγλυφα στο νησί της Τήνου και η σύνδεσή τους μέσω μιας προτεινόμενης διαδρομής, δημιουργεί νέες ατμοσφαιρικές και υλικές ποιότητες, επαναπροσδιορίζοντας κατ’ αυτό τον τρόπο την εμπειρία του περιπατητή, του ταξιδιώτη, του πλάνητα.